Kralingse Bos, tuin der lusten

“Het begint eigenlijk al met vroeg uit je bed komen, eten, naar het Sentraal Stasion gaan om wat vrienden op te halen en dan met de taksie of trem naar het Kralingse Bos. Bij de ingang bevindt zich een grote menigte. Na een weggetje afgelopen te hebben kom je bij een uitgestrekte grasvlakte, waar zich een heleboel mensen bevinden. Na een half uurtje zoeken vind je een plaats. Om die te bereiken moet je over en langs zittende mensen stappen. Als je je eindelijk geïnstalleerd hebt, kijk je wat om je heen, kletst wat en neemt vanwege de hitte een warme slok limonade die nergens naar blijkt te smaken. Om een uur of twee wordt er muziek gedraaid op het podium, met zijn tweeduizend Watt installasie. Naast het podium bevinden zich twee grote zuilen waar elk achttien spiekerboksen op staan. Dan zijn er nog twee torens waarop grote zoeklichten staan. Een half uurtje later galmen de eerste tonen van Stone the Crows door de luidsprekers. Hierna volgt er een optreden van Quintessence, de leden hiervan komen uit een kommune. Dezelfde middag geven ook Canned Heat en the Flock hun sjoow.”

Een ‘draif-in-sjoow’ van Lex Harding

“In de avond treden er goede groepen op zoals Hot Tuna, Jefferson Airplane, Santana enzovoorts. Tussen de muziek door ga je wat rondkijken: het is inmiddels al donker geworden en overal laaien de kampvuurtjes op, waar omheen groepjes mensen zitten. Dit alles geeft een spookachtige indruk. Er zijn verschillende stends op de zogenaamde Promenade, waar men levensmiddelen, die vrij waardeloos zijn, kleren, grammofoonplaten en sieraden kan kopen. Er is een tent met een draif-in sjoow van Lex Harding, waar erg goede muziek gedraaid wordt. Er zijn bovendien nog vloeistofprojeksies. Even verderop staat een stend van de N.V.S.H. waar men onder andere voorbehoedsmiddelen, eksemplaren van Sextant en nog wat foto’s kan krijgen. Na wat levensmiddelen ingeslagen te hebben, zoeken we in het donker met veel moeite onze plaats weer op. En we drinken en eten wat. Af en toe dwalen de reusachtige lichtbundels van de zoeklichten weer over de menigte om trots aan te tonen met hoeveel ·we zijn. Om 4 uur in de nacht sterft het laatste geluid weg en de rust daalt neder over de vermoeide menigte.”

‘We want more’

“Zaterdag om 8 uur zijn sommigen al op de been, maar de meesten slapen nog. Om tien uur zijn de meesten toch wel wakker. Men wast zich, draait een sjekkie of maakt een stikkieklaar. En men geniet van de nikotine met of zonder hasj. Als je je gaat wassen kom je over de Happy Avenue, dit is een lange weg waarlangs talloze stends staan waar zo ongeveer hetzelfde verkocht wordt als op de Promenade. Hier is een houten toestand in elkaar gezet waarin zich ongeveer 500 twaletten bevinden. Als je na een tijdje teruggaat kom je over een bruggetje waar een paar dielers hun waren aan de man (vrouw) brengen. Ze zitten er met pilletjes en grote plakken hasj die in stukjes verdeeld zijn. Een blokje van 2 bij 1 cm en hoog 2 à 3 mm kost ongeveer100 dubbeltjes. Na deze bloeiende handel gadegeslagen te hebben gaan we weer naar de anderen terug. Om twee uur komt Renaissance op het podium. Hierna spelen: Tyrannosaurus Rex, C.C.C. INC. (bekend van V.P.R.O. Piknik) hun muziek. Om ongeveer 4 uur begint het onder het optreden van Ekseption te regenen. Velen halen stukken plestiek tevoorschijn, anderen gaan onder de bomen staan. Op het podium wordt geadviseerd om je kleren uit te trekken zodat ze niet vuil en nat worden. Deze raad wordt door een aantal opgevolgd; sommigen trekken hun zwembroek of badpak aan. Wanneer de regen is opgehouden vormen deze mensen een prooi voor de zogenaamde sensatiefotograven, die zich in allerlei bochten wringen om de naakte en/of halfnaakte jongens en meisjes te fotograferen. Om acht uur verschijnen de wereldberoemde Byrds op het podium, die eerst hun instrumenten stemmen en na een half uur beginnen te spelen. Ze brengen hits als: Mr. Tambourine Man, Turn, turn, turn, Balade of Easy Rider. Na deze nummers begint het publiek ‘we want more’ te roepen, met als gevolg dat ze nog drie nummers spelen. Een paar uur later komt de langverwachte artiest: Dr. JOHN THE NIGHTTRIPPER. Zijn gezicht is wit beschilderd en hij heeft kleren aan die aan een tovenaar uit een sprookje doen denken. Hij is omringd door halfnaakte negerinnen die allen fakkels dragen, hijzelf ook. De gekleurde schijnwerpers zorgen ervoor dat er een magiese sfeer ontstaat. Na dit geweldige optreden komt nog een hoogtepunt namelijk: JOR MACDONALD (beter bekend als COUNTRY JOE). Ook na zijn optreden wordt er door het publiek ‘WE WANT MORE’ geroepen. Met als resultaat dat hij nog vier nummers speelt. Onder zijn laatste nummer begint het weer te regenen. Maar je trekt gewoon een stuk plestiek over je heen en je slaapt of luistert weer verder. Een van ons is genoodzaakt om in de grote tent van de Lex Harding draif-in sjoow te gaan, anders is het veel te lang slapen omdat hij zijn slaapzak niet kan vinden.”

‘Iedereen gaat staan en klapt’

“Zondagochtend houdt het op met regenen. Vooraan vlak bij ‘t podium zijn er een paar bezig muziek te maken met vuilnisbakken, een saksofoon en een fluit. Een tijdje later klimmen ze op het podium en gaan daar spelen. Ze improviseren, maar het zijn toch wel fijne geluiden die ze maken. Even later moeten ze eraf omdat het ‘LEGER DES HEILS’ met zijn voorstelling wil beginnen. Eerst maakt hun bend muziek maar al gauw houdt iemand een redevoering over het geloof, waar er niet veel naar luisteren. Een paar uur later komt er een vliegtuig overvliegen dat pamfletten uitwerpt waarop staat: ‘JEZUS IS KOMENDE’. Het is wel moeilijk om er een te pakken te krijgen, wat mij tenslotte toch lukt. Net als de volgende dagen begint de eerste groep weer om ongeveer twee uur. Eerst komt CHICAGO ART ENSEMBLE, dan FOTHERINGAY, JOHN SURMAN en MUNGO JERRY (hun optreden is geweldig, iedereen gaat staan en klapt in zijn/haar handen; de etensbordjes gaan als vliegende schotels de lucht in; ook zij moeten van het publiek nog enkele keren terugkomen). Hierna ben ik met een paar vrienden nog wat gaan kijken op de Promenade. Hier zijn een paar studenten bezig een kunstwerk te maken, het is nog wel niet klaar maar zoals het er nu uitziet belooft het wel iets goeds te worden.”

‘Er zijn 15.000 ijsjes binnengekomen…’

“Het wordt nu langzaam donker en ik ga met twee anderen naar voren om foto’s te maken van PINK FLOYD en SOFT MACHINE. Om op een goede plaats te komen, moeten we eerst over en langs heel wat mensen stappen. Als we eindelijk zitten, horen we dat PINK FLOYD vertraging heeft op het vliegveld omdat ze lang haar hebben! Belachelijk gewoon!! Daarom speelt nu ‘IT’S A BEAUTYFUL DAY’. Zij hebben ook een violist, maar deze speelt beter dan die van de FLOCK. Ook zij moeten nog een paar nummers spelen als gevolg van het ‘more’ geroep. Na hen wordt er op het podium afgeroepen dat er 15.000 ijsjes zijn aangekomen die gratis bij de ingang worden uitgedeeld. In een mum van tijd zijn ze op. Van de groep die hierna komt weet ik de naam niet presies, maar ik geloof dat het CARAVAN is. Ze spelen harde elektroniese muziek, maar vallen toch wel wat tegen. Hierna bestijgt weer een topgroep het podium n.l. SOFT MACHINE; ze spelen verrekte goeie muziek, achter het hek speelt iemand mee op een fluit. Om ongeveer drie uur komt de laatste groep: PINK FLOYD. Iedereen is doodop en luistert vermoeid naar de toch wel goeie geluidseffecten en zang. Ze spelen muziek waar je toch echt wel van moet. Dan, om vijf uur ongeveer, is het festival afgelopen. Het mag voor mij nog langer duren, maar helaas moet er een eind komen.”

‘Je kon pas oordelen als je zelf geweest was’

“Op dit popfestival ontstond een heel eigen sfeer die op hoogstaand peil stond. Hier werd een heel eigen sfeer waar iedereen ‘gewoon’ lief voor iedereen was geschapen. Er werd niet veel goeds over dit festival gepubliseerd, maar je kon er pas over oordelen nadat je zelf geweest was. De organisatie had finansjiële moeilijkheden, maar waarschijnlijk zal de film hierover voorkomen dat er volgend jaar geen popfestival in Kralingen gehouden zal worden. In de krant stond dat er geen vergunning meer gegeven zou worden om in Kralingen weer een popfestival te houden. Dat is jammer maar het zal volgend jaar misschien in het Amsterdamse Bos plaats vinden. We kunnen dus nog hopen. Ik raad wel iedereen aan erheen te gaan.”

Ds. MARIJN