Chiel van der Stelt

“In 1968 ging ik bouwkunde studeren in Delft. In het eerste jaar werd er gestemd vóór een democratisering, wat mijn tweede jaar van studie nogal op zijn kop zette. Ik ging daarna qua studie alleen nog maar researchprojecten doen. In die tijd werd je geacht lid te worden van een studentenvereniging. Ik zat daar niet echt op te wachten, maar kwam via-via terecht bij Wolbodo, een ex-katholiek maar eigenlijk vooruitstrevend clubje – een soort VPRO. In het jaar waarin ik lid werd waren er meer nieuwe leden dan bestaande, zodat toen er ontgroening-achtige dingen dreigden we de ouderejaars in het water van de Verwersdijk hebben gekieperd. Hierna namen we het bestuur over. Zo waren we in die tijd. We vonden vernieuwing nodig.”

‘We leefden even op hotdogs’

“De sociëteit was al een half jaar op last van de overheid gesloten geweest omdat er een schandaleuze voorstelling had plaatsgevonden, waarbij naakte mannen door een Japanse schilderes werden beschilderd. Ik hoorde dat dit iets te maken had met Berry Visser, die ik alleen van gezicht kende en van de club die zich Mojo ging noemen. In het voorjaar van 1970 verspreidde zich in Delft een gerucht. Er zou een enorm festival komen in het Kralingse Bos. Er werden helpers gezocht. Melden op een zolder. Verdere instructie volgt. Zo gebeurde het. We kregen les in het opvangen van geflipte personen: veel cola geven. En we waren er met een tentje een dag eerder en leefden even op hotdogs. We deden eigenlijk niet veel. Ik dook naar de bril van een domoor Australiër die zonder kleren maar wél met bril in de plas was gedoken. Het geluid van circa 5.00 uur tot het eerste optreden was van Terry Riley met speciale speakers ‘die in het bos doordrongen.’ Dat was in ieder geval het verhaal. Ik zag met jaloezie hoe de hippe jongens uit Engeland op hun gloednieuwe Triumph Bonneville motorfietsen arriveerden.”

‘De regen, de modder en de honger vergeet je’

“Ik kon met mijn ‘we help you’- shirt soms in de backstage terecht komen, maar echte beroemdheden zag ik niet van nabij. Ik zag wel Jefferson Airplane zangeres Grace Slick, die het niet eens was met de houding van het publiek. Ze werd geboo-ed. Voodoo van Dr John tegen het vallen van de avond in een vreselijk onweer met echte bliksems. Pink Floyd in de morgen als je al echt heel gaar bent, met een roze dageraad inderdaad om 4.00 uur. Dit alles met ruim joints, een kwart papertrip misschien maar verder niets. De shirts mochten we houden. Het heeft mij nooit verbaasd dat deze dagen als een soort wazige-supergelukkige herinnering zijn achtergebleven. Dat is altijd zo: de regen, de modder en de honger vergeet je.”